Kebolehpercayaan Instrumen Soal Selidik (Kajian Kuantitatif)

Hari ini, saya luangkan masa menyemak semula nota kaedah penyelidikan untuk menulis proposal bab 3 tesis yang berkaitan dengan methodologi kajian. Kajian saya digabungkan kuantitatif dan kualitatif. Dalam kajian saya terdapat fasa..fasa 1 melibatkan analisis keperluan, instrumen yang saya gunakan adalah intrumen soal selidik..Di sini saya ingin kongsikan nota methodologi kajian yang berkaitan dengan mendapatkan releability bagi Intrumen Soal selidik dalam kajian kuantitatif. Semoga ia bermanafaat untuk semua..


Kebolehpercayaan Instrumen Soal Selidik (Kajian Kuantitatif)




Kebolehpercayaan instrumen ialah suatu nilai ukuran untuk menentukan ketekalan skor setiap item. Ketekalan bermaksud apabila item yang sama diuji beberapa kali kepada subjek yang sama pada selang masa yang berlainan tetapi tetap memberi skor keputusan atau jawapan yang sama atau hampir sama. Mengikut Campbell dan Fiske (1959), reliability diertikan sebagai; persetujuan antara dua usaha untuk mengukur sifat (trait) yang sama secara maksimum melalui kaedah yang sama.



Konsep pengukuran reliabiliti dalam kaedah kuantitatif khasnya penggunaan soal selidik direka untuk menguji kelompok soal selidik melalui kajian rintis (pilot test) yang bererti; satu ujian skala kecil (small-scale testing). Kajian rintis juga berupa permulaan percubaan (preliminary trial) sebelum item-item daripada ujian sebenar dikenakan pada sampel sebenar. Tujuan kajian rintis dibuat adalah untuk mendapatkan ketelusan data daripada ujian percubaan melalui kumpulan kecil individu. Tujuan lain adalah untuk menilai ketekalan (reliability) item daripada aspek; aras item, objektif item, kefahaman item, kebolehgunaan item dan arahan item itu sendiri. Jumlah sampel atau responden yang digunakan dalam kajian rintis biasanya tidak kurang daripada 20 orang sampel. Instrumen yang baik adalah instrumen yang dibina sendiri oleh penyelidik bagi maksud pengumpulan data dalam sesuatu kajian.

Pada umumnya terdapat tiga cara untuk menguji darjah kebolehpercayaan item (test):

i. Test-Retest Reliability.

Ia menjelaskan darjah skor yang sentiasa konsisten setiap masa apabila ia diuji. Instrumen yang sama dinilai secara berulang kali kepada kumpulan sampel yang sama, pada masa yang berlainan. Dua set data yang diperoleh akan dianalisis menerusi analisis korelasi untuk melihat kekuatan perhubungannya. Sekiranya pekali kolerasi (coefficients reliability) menghampiri nilai 1, maka kedua-dua set data tersebut mempunyai perkaitan atau perhubungan yang kuat ( instrumen mempunyai nilai kebolehpercayaan yang tinggi).


ii. Equivalent-Form Reliability

Dua set test yang berbeza tetapi mempunyai kandungan yang sama (variabel), sama jumlah item, sama struktur, sama aras kesukaran dan sama arahan). Kedua- dua instrumen tersebut akan diberikan kepada kumpulan sampel yang sama pada masa yang sama. Dua set data yang diperolehi akan dianalisis cara korelasi untuk mendapatkan pekali kolerasi (reliability coefficients). Skor yang diperolehi daripada kedua- dua sampel hendaklah dikoreletkan. Purata skor yang diperolehi daripada kedua-dua test ialah petunjuk kepada darjah reliabiliti.

Ia juga disebut sebagai Alternate-Form Reliability yang menunjukkan kepelbagaian skor dari satu form kepada satu form. Test-Retest dan Equivalent-Form Reliability boleh dikombinasikan bagi menilai stabiliti skor yang diperoleh pada setiap masa dan ditadbirkan kepada sejumlah sampel kecil. Teknik ini amat baik kerana item-item boleh digeneralisasikan dalam satu set item.


iii. Internal Consistency

Kaedah ini digunakan bagi menilai ketekalan dalaman instrumen. Hanya satu set item sahaja yang diuji kepada sejumlah kecil sampel. Terdapat tiga kaedah :

a. prosedur Split-Half : bagi instrumen yang panjang dan sukar ditadbir. Ia memerlukan pembahagian kepada dua kategori mengikut nombor genap dan nomber ganjil item, ditadbir pada dua masa yang berlainan dengan dua form test pada satu kumpulan sampel. Rumus Spearman-Brown Correction digunakan.

b. prosedur Kuder-Richardson : Ia juga disebut sebagai; Rationale Equivalent Reliability bagi menentukan bagaimana kesemua item dalam satu test berhubungan antara satu item dengan item yang lain, antara sub item dengan total item. Formula KR-20 atau KR-21akan digunakan bagi menilai reliabilitinya.

c. prosedur Cronbach Alpha : Ia lumrah digunakan bagi menilai pekali kolerasi koeffisyen yang berasaskan kepada purata korelasi item-item dalam satu test jika item-item tersebut berbentuk standard. Jika Item-item tidak standardised, maka purata covarian akan digunakan dalam analisisnya. Standardised item Alpha adalah dibuat bagi memperbandingkan varian perbezaan di antara dua Alpha, Alpha dan Standardised Item Alpha.


Pentafsiran pekali kebolehpercayaan yang boleh diterima mengikut pengamal penyelidikan dalam sains sosial ialah lebih daripada = .60. Dengan menggugurkan butiran-butiran yang merendahkan pekali tersebut (dalam construct dan indicator item), penyelidik boleh meningkatkan nilai reliabiliti terhadap alat ukur. Mengikut Mohd. Majid Konting (1993) tahap = 0.71 – 0.99 adalah tahap yang terbaik (71% - 99% kebolehpercayaan item oleh sampel). Fraenkel dan Wallen (1996) meletakkan nilai reliability item yang diterima pada tahap = 0.70 – 0.99. Kubiszyn dan Borich (2000) menentukan nilai = .80 - .90 reliability coefficients yang diterima.


Pada amalannya kebanyakan penyelidik menggunakan Cronbach’s Coefficient Alpha  untuk mengukur kebolehpercayaan item-item soal selidik (menggunakan skala Likert 5). Cronbach’s Alpha sesuai digunakan bagi :

i. menentukan ketekalan dalaman sesuatu konstruk (pembolehubah utama) item dan sesuatu indikator (pembolehubah kecil) dalam sub item,

ii. item-item yang berbentuk aneka pilihan jawapan yang diberi nilai 3 atau lebih poin (bukan untuk dichotomous item),

iii. mengira pekali kebolehpercayaan bagi data yang dipungut secara single occasion atau pungutan data secara cross-sectional dalam kajian survey.